ساعتا ثانیه وار
رها توو قافیه ها
امید به باقیِ راه
واسه گوشِ تو ساقی ناب
پیرامونِ حاشیه پُر ،
پیام توو قافیه گم
آماده راهی عمق
یه استعداد ذاتی بمب
ولی چی بگم بشه ملکه ذهنی که پر خَش و تَرکه
بگم همه چی خوبه؟ کَلکه
مرهم زخمِ تو نمکه
رنگ میره به تیرگی
سکوت عمیقِ اپیدمی
بذار نمکو بریزم
وَ اِلّا بعدِ این شبا سپیده نی
نه
چشم رو بستم توو اوج فکر
چشم من بازه پشتِ پلک
میشینم کنجِ ذهن
به انتظار یه معجزه
کله به رقم گرم
یک صفر عقب گرد
همینو نمه میرم تا اون جایی که
دستِ خواب یهو یقم کرد
ولی دیگه نمیذارم که بازم بگذره
چَک میزنم خوابم بپره
عجیب اینه هر چقدر که حالم بد تره کارم بهتره
اونی که تا طلوع آفتاب بیداره
کم میخوابم چون خواب خواب میاره
از در و دیوار خونه داستان میباره
آشنا ها بیگانه واسه داشته هات میخوانت
نگام به اون گوشه
دکمه یه لکه خون روشه
برو فشارش بده
شهر رو با حرفات باز به چالش بکش
توو نگاه تو یه چوب خشک
بی آب و خاک ولی رو به رشد
نگاه میکنم به دور و وَرم
میکروفون رو میگیرم تووی مشت
من آسمانو سقفم میبینم
پای کار توو خلوت میشینم
تازه ها رو توو دفتر میچینم
واژگانو رو کَلّت میگیرم
جنگ نرم ، مگه نه
فَکتِ رپ ، فک لق
متفکرم
خشکه حنجرم ، پشت پنجرم
دَندِ نرم کاسبا
چار چوب و قالبا
غریب و آشنا
من رو خاکریزِ باورام وایستادم
دند نرم کاسبا
چار چوب و قالبا
غریب و آشنا
من رو خاکریزِ باورام وایستادم
جای خون میلوله سم
نون رو میکشی از میونِ سنگ
جالب اینه که چه ببری ببازی، بلدن بگن میدونستم
طعنه یِ دشمن ، طعنه دوست
جا خالی میدم من همه یِ روز
این ماجرا ادامه داره تا زمانی که بشی آفتابِ لبه یِ بوم
هر روز بی حس تر ، پُر ایده ولی بی بِستر
مگه میشه تو بتونی جا بدی تمومِ آب دریا رو توو استخر
عصبی لبریز حرارت ، نمیگم انگیزه ندارم
وقتی که هنر رو زمین زدن
من باید از دست و پاش سنگریزه درآرم
در حال عبور از گله گوش های مریض و عفونت کرده