اینا حرفای من نیست من فقط بهشون وزن میدم که شنیده شه

برگرفته از یه نامه از یه غرور یه غروب ها نامه ای به فرزند

به نام خدا عزیزم سلام یه کمی بی حالو مریضم الان

خیلی واست نوشتم دریغ از جواب حس میکنم که اینروزا غریبم برات

اینجا هر کی تویه حسش غرقه این دیوارا انگاری طلسمش کرده

خونه ی سالمندان خودت فکر کن این کلمه حتی خود اسمش تلخه

میگن زندگی یعنی نفس کشیدن باید تا آخر عمر تو این قفس بشینن

این یعنی رسیدن به آخرای عمرم روزی که منو آوردی اینجا مردم

بعضی وقتا اینجا قدم میزنم آلبومه جوونیامو ورق میزنم

تنها یادگاری که میتونم بگیرم تو دستام قطره های اشکا چیکیدن رو عکسا

اینم بگم اینجا هوامونو دارن سر وقتش غذا و دوامونو دادن

ولی این منو سر خوش میکرد که فرزند خودم منو تر خشک میکرد

یه جورایی این یه تعهده وگرنه احتیاجی ندارم به ترحمت

گفتم میخوای برم تو انکار نکردی حتی واسه موندن من اصرار نکردی

ممنونم واسه ی موافقتت ممنونم به خاطر مراقبتت

نمیشه اسباب مزاحمتت کسی سراغمو گرفت بگو مسافرته

خلاصه من که دیگه تمومه کارم من که دیگه عادت به نبودت دارم

لااقل از اینجا رد شدی یه سری بهم بزن یه دست هم تکون بدی من قبولت دارم

یه کم چشماتو وا کن به این تنها نگاه کن به منی که چشمتو با اشک هیچوقت تر نمیکردم

نگاهتو فهمیدم از اینجا دارم میرم دیگه باز هم به اون خونه هیچوقت بر نمیگردم

یه روز یه مردی اومد باباشو ول کرد روز بعد پیرمرد از دنیا دل کند

به یاد اون لحظه خیس میشه پلکم چون از پیری نمرد از غصه دق کرد

میدویی به خاطر هیچی آخرم میمیری یه خاطره میشی

از این موردا زیاد دیدم البته آدم خوبم اینجا میان میرن

یه جوونه بعضی وقتا با دسته گل میاد اولین روزا از اون دورا دست تکون میداد