داره کم کم باز دلم دیونه میشه خونه ی دل مثل یک غم خونه میشه

چشم من گریون تر از ابر بهارون اشک های من قد یک رودخونه میشه

نکنه که بعد از این اسیر غم ها بمونم تو ی این شهر و دیار همیشه تنها بمونم

ای خدا کاری نکن که دل به یادش بشینه تو نزار با یاد اون تو چنگ شب ها بمونم

یک روزی تنگ غروب آسمون میرم از شهر تو ای نا مهربون

دل نشسته در غروب ماتم تو عاشقی مرده دیگه تو عالمه تو

تو بمون با اون دل نا مهربونت من میرم با کول باری از غم تو

یک روزی تنگ غروب آسمون میرم از شهر تو ای نا مهربون

دل به زنجیر غم و غصه اسیر تا لب چشم میره تشنه می میره

یا شب ها مهتابشو ابرا میدوزن یا روز ها خورشیدشو سایه میگیره